co? podejmę rękawicę rzuconą mi przez zły los. Nie chcę się rozpisywać, ale dzisiaj właśnie mija trzecia doba po amputacji lewej nogi mojego schorowanego ojca. Z jego chorobami walczę ok 5 lat. Nigdy nie przyznawał się do jakichś dolegliwości, ale udar mózgu zapoczątkował ich ujawnienie i wystąpienie nowych stanów m.in. prawostronny paraliż ,miażdżyca i cukrzyca. Poruszał się opierając na czwórnogu ale teraz i to zostało mu odebrane( amputowano nogę do tej pory sprawną). Pozostała prawa niesprawna noga ( na której też już widać początki martwicze) i kikut uda lewej, oraz sprawna lewa ręka i sparaliżowana prawa ręka.Jestem przerażona tą sytuacją i tym co chcę zrobić. Mam nadzieję, że jest to możliwe....Chcę mu dać drugą szansę na chodzenie. Z pierwszej skorzystaliśmy po udarze, gdy nie czekaliśmy na śmierć a udowodniliśmy, że jest "czymś" więcej niż "warzywem". Teraz jego stan jest gorszy, ale mimo to wierzę, że przy pomocy ( też) Boskiej uda nam się odsunąć najgorsze. Wiem jakie było jego zdanie na temat amputacji-wolałby nie żyć, niż żyć bez nóg. Ja ( jako opiekun prawny) jednak zbuntowałam się przeciw całej rodzinie, sobie a przede wszystkim przeciw niemu i wyraziłam zgodę na amputację, aby ratować jego życie. Niestety druga noga też nie wygląda najlepiej -opuszki palców i pięta są czarne i z łydką też coś złego zaczyna się dziać . Chirurg nie amputował jej, chociaż miała być amputacja dwóch nóg. Nie miałam możliwości z nim porozmawiać więc na razie nie wiem dlaczego tak się stało. Przed amputacją zapewniano mnie, że bez tego stan chorego jeszcze bardziej się pogorszy ( kilkanaście dni wcześniej miał usuniętego krwiaka mózgu), w całym organiźmie uwolnią się toksyny, dojdzie martwica narządów wewnętrznych i nastąpi śmierć w wielkim bólu.
Kontakt z nim jest ograniczony. Widzę jednak jakiś żal,ból i wyrzut w jego oczach. Póki co muszę to znieść. Pomaga mi w tym nadzieja, że przyjdzie taki czas kiedy zobaczę też jego łobuzerski uśmiech. Jestem przerażona, bo nie wiem co mam dalej z tym robić. Ojciec cały czas leży w szpitalu i ma jakiś opatrunek na amputowanej nodze, ale taki zwykły z bandaży.
Jeszcze nie umiem się odnaleźć w tej sytuacji ale może tu dostanę wsparcie? Czytałam o czymś takim jak lej pooperacyjny. Zastanawiam się czy w jego sytuacji sprawdziłby się, a jeżeli tak to jakie są koszty i gdzie można go nabyć. Będę wdzięczna za każdą odpowiedź, radę......

I wierze, że dacie radę. Można pisać słowa pocieszenia, ale najważniejsza to siła tkwiąca w nas. Domyślam się Twojej ogromej determinacji by ratować Ojca. Nadal będzie potrzebował ogromnego wsparcia i miłości. Myślę, że zawsze trzeba walczyć i dobrze, że ma Ciebie przy boku. To co można mu teraz dać to obecność i wiarę, że będzie lepiej. Zanim podejmiecie dalsze kroki w kierunku protezowania trzeba skupić się na poprawieniu ogólnego stanu pacjenta, ciało potzebuje czasu na regenerację. Zwyczajnie musi mieć siłę. W trakcie gojenia kikuta zapobiegamy powstawaniu przykurczy i stopniowo rozpoczynamy hartowanie informacje na ten temat i dalsze kroki są w Poradniku warto go przeczytać.

Niestety, przedwczoraj byłam w okropnym stanie. Przypomniało mi się wszystko co mi przez ostatnich kilkanaście dni spędzało sen z oczu i rozpłakałam się. Echem wróciły do mnie wszystkie cierpienia, niepewności jakie przeżywałam i związane z tym słowa:
-„podnieś się pomogę ci” „niesprawne nogi” „krwiak mózgu” „konieczność” „nie obudzi się” „stan wegetatywny” „wszystko jest możliwe” „brak nadziei” „może przyjść najgorsze” „ponowny naciek” „druga operacja” „zator żylny w kolanie” „miażdżyca” „martwica nogi” „toksyny” „potworne cierpienie” „zagrożenie dla innych narządów” „śmierć albo amputacja” „zła decyzja” „opuchlizna całego ciała” „bardzo wysokie ciśnienie i cukier” „ z drugą nogą też coś złego się dzieje” „skazanie na śmierć” „zgoda na amputację” „spojrzenie pełne bólu, wyrzutu, żalu” „ slaby kontakt” „ciągłe unieruchomienie” „patologia mózgu” „dziura w mózgu” „kolejny naciek” „hospicjum” „obserwacja drugiej nogi”
-„uścisk jego dłoni” „on dodawał mi otuchy” „wierzy i popiera każdą moją decyzję” „rozumie tę konieczność” „Bóg wybiera życie” „zawsze był silny” „mia ł tyle chęci do życia” „otwarte oczy” „kontakt wzrokowy” „wiem, że ciężko, ale tak trzeba było” „będzie dobrze-damy radę” „jesteś dzielny” „porusza ręką, jakby chciał tańczyć ze mną” „błysk uśmiechu w oczach” „samodzielny oddech” „coś bełkocze” „mówi pierwsze litery mojego imienia” „ściska mi rękę” „słucha muzyki” „po swojemu śpiewa”
Ciągle jeszcze boli i chociaż nie mogę się poddawać to często czuję się bezradna i bardzo samotna w tej walce o jego sprawność. Może nie powinnam, bo przecież on żyje i wiem, że jeżeli stworzy się ku temu warunki, będzie się znowu bardzo starał nie zmarnować danej mu szansy. To właśnie czyni go wspaniałym.

Dziękuję za wskazówki – ten poradnik rzeczywiście jest bardzo przydatny. Pozwala mi obrać kierunek dalszych działań, a Twoje słowa pomagają mi odegnać koszmary ostatnich dni i rzeczywiście są czymś więcej niż pocieszeniem. Są ogromnym wsparciem. Dziękuję bardzo