krakow.gazeta.pl/krakow/1,44425,15106411...zyne.html#LokKrajTxt

Może nie taniej amputować, ale często za późno, to taka ogólna zapać i brak planów leczena/terapeutycznych, brak procedur. Kiedy przychodzi czas na wyczekaną wizytę u lekarza to już tylko amputacja bo nie ma co leczyć. Ale jest też tak, że nawet jak trafia do lekarza to krążąc od jednego do drugiego traci cenny czas i znów tylko amputacja. Nie mam chyba odpowiedniego monitorowania pacjenta. I w tym wszystkim nie ma patrzenia przez pryzmat pacjenta nie ma myślenia o jakości życia. Jak wielu pacjentów jest uwięzionych w domu bo np. stan stopy cukrzycowej nie pozwala na normalne funkcjonowanie i powinna być amputacja by przywrócić mobilność, a zróżnych powodów nie ma tej amputacji? I stan ogólny pacjenta pogarsza się. Ilu jest takich pacjentów, którzy mogli mieć amputowaną nogę na podudziu a w wyniku zaniechania mają amputację na udzie?

Jest to prawdziwy obraz leczenia stopy cukrzycowej. Ponoć w Wawie na Banacha potrafią uratować nogę przed amputacją, ale nie łudźmy się cudów nie ma.Czas oczekiwania na wizytę do chirurga naczyniowego kilkumiesięczny. W trójmieście sz\ukałam chirurga, który amputowałby mi nogę, nie było chętnych. Na SORze spędziłam 4 dni po 12 godzin siedząc na poczekalni i wyjąc z bólu. Niestety nie uzyskałam żadnej pomocy.Suma sumarum wylądowałam w szpitalu oddalonym 30 km od Trójmiasta z gronkowcem, paciorkowcem i zakażeniem szpitalnym (nabytym prawdopodobnie podczas wizyt na SORze).. tak wyglada nasza rzeczywistość. W przychodni Stopy cukrzycowej przed amputacją leczyłam się od 6 lat, tak więc szkoda gadać.Dobrze, że poruszono ten temat, po trzech latach musialam to z siebie wyrzucić!

Tak to jest wszystko prawda, ciekawe kiedy coś zrobi się z tym??